Sentymentalne powroty - Ales Stenar i Ystad (zdjęcia)

Ostatnie dni ferii zimowych, tuż przed powrotem na uczelnię i do pracy, udało nam się wyjechać na kilka dni do Szwecji. Ponieważ tym razem płynęliśmy promem ze Świnoujścia , pierwszego i ostatniego dnia mogliśmy odwiedzić jedne z moich ulubionych miejsc w Skanii. Po pierwsze: kamienną formację z kamieni, Ales Stenar, po drugie: samo Ystad.

Z Ales Stenar miałam wcześniej wakacyjne wspomnienia, o których pisałam w tym poście. Wtedy to miejsce tętniło życiem: między kamieniami krążyli turyści, nad nimi unosili się paralotniarze, a na pastwiskach wzdłuż drogi pełno było owiec. Słońce grzało wtedy tak mocno, że wiatr od morza wydawał się wręcz zbawienny.

Teraz przy kamieniach pojawiliśmy się w zimowy poranek. Po drodze, jeszcze w wiosce, minęliśmy tylko jednego pana, który akurat wyprowadzał psa. Samą wioskę jeszcze oświetlały światła latarni, w oknach domów widać było lampki, a na dworze jeszcze było dość szaro. Na górze, przy kamieniach, wiało tak mocno, że aż ciężko było mi stabilnie utrzymać aparat w drżących od zimnego wiatru dłoniach. Ale dla tajemniczego klimatu tego miejsca było warto!

Ostatniego dnia, przed odpłynięciem promu, postanowiliśmy przespacerować się po Ystad, które też znałam wcześniej jedynie w letniej odsłonie, w takiej możecie je zobaczyć na zdjęciach w tym poście (bardzo uważny obserwator może znajdzie różnice na zdjęciach zrobionych z tego samego miejsca).

Miasto po raz kolejny oczarowało mnie swoim klimatem. Miałam ochotę zatrzymywać się z obiektywem niemal przed każdym domem, pomalowanym na ładne kolory czy też takim o starej konstrukcji szachulcowej. Cieszyłam się też, że tym razem udało nam się wpaść na fikę do słynnej dzięki serii o Wallanderze kawiarni Fridolfs konditori - zdecydowaliśmy się na Wallanderowe ciasto (Wallander bakelse), niebieskie jak policyjny mundur z czekoladowym "W" a zamiast wallanderowej kanapki śledziowej (sillamacka) spróbowaliśmy innego szwedzkiego specjału - tortu kanapkowego (smörgåstårta). No i oczywiście, nie byłabym sobą, gdybym z wyjazdu nie przywiozła przynajmniej jednego zdjęcia kota.

A po weekendzie będzie czekał na Was post o naszym spotkaniu z łosiami, nie przegapcie!

Źródła:

wszystkie zdjęcia z własnego archiwum